Średniowieczny ideal pokory - charakterystyka św. Aleksego

Poznasz charakterystykę bohatera "Legendy o św. Aleksym".

Aleksy był wzorem do naśladowania dla ludzi średniowiecza. Opiewany w pieśniach i legendach jako wzór pokory, oddania Bogu, żyjącym w XXI wieku może wydawać się nieszkodliwym dziwakiem.

Bohater tej charakterystyki urodził się w bogatej rzymskiej rodzinie w połowie IV wieku n.e. Był dzieckiem długo oczekiwanym i upragnionym. „Legenda” nie wspomina nic o jego dzieciństwie, domyślać się jednak możemy, że rodzice, gorliwi, oddani Bogu katolicy, zadbali o przekazanie dziecku chrześcijańskich wartości i sami dawali przykład, jak w życiu stosować się do religijnych nakazów i reguł.

Gdy Aleksy kończy dwadzieścia cztery lata, zgodnie z wolą ojca żeni się ze wskazaną przez rodziców kobietą. Posłuszeństwo i szacunek wobec starszych to w średniowieczu cnoty stawiane na szczycie piramidy wartości. Aleksy stosuje się do nich bezwzględnie. Wypełnia więc wolę ojca, ale żonę opuszcza. W noc poślubną informuje kobietę, że zamierza służyć Bogu. Składa śluby czystości nie dotknąwszy żony, rozdaje swój osobisty majątek i jako żebrak wyrusza w świat. Zonie nakazuje czystość i wspieranie ubogich. Bóg jest dla Aleksego najważniejszy, powinności wobec Boga są najważniejsze. Aleksy z pełnym przekonaniem i poświęceniem stosuje się do tych zasad, bo taka jest konwencja epoki, w której żyje. Aby zyskać życie wieczne, należy wyrzec się szczęścia na ziemi. Współczesna żona pewnie unieważniłaby takie małżeństwo doszukując się zaburzeń psychicznych u męża, ale żona średniowieczna widzi w takim zachowaniu realizację powinności prawdziwego katolika wobec Boga. Aleksy kroczy drogą do świętości, a małżeństwo jest przeszkodą, którą na tej drodze musi ominąć.

Bohater prowadzi wypełnione modlitwą życie żebraka, ascety. Mieszkając przed drzwiami świątyni żywi się tym, co dostaje od ludzi. Podczas niepogody chroni się w kościołach przed śmiercią z wyziębienia. Kiedy widzi sługi ojca poszukujące go, nie przyznaje się do tego, kim jest. Wybiera życie w niedostatku i bólu zamiast życia w dobrobycie, z miłości do Boga realizuje jego nakaz ubóstwa. Gdy ludzie dostrzegają w zachowaniu Aleksego oznaki świętości, wraca do Rzymu. Nie chce, by otaczała go aura świętości za życia. Tu przez szesnaście lat mieszka pod schodami pałacu ojca, brudny, ubrany w łachmany, narażony na wiadra wylewanych pomyj każdego dnia. Kiedy przeczuwa śmierć, spisuje historię swojego życia na kartce. Umiera trzymając ją w ręku. Życie świętego Aleksego to realizacja średniowiecznego ideału świętości. Dzwony, które rozbrzmiewają w Rzymie w tej dramatycznej chwili, są potwierdzeniem faktu, że oto odszedł człowiek święty.