Bolesław Prus "Lalka", streszczenie i opracowanie legendy

Poznasz szczegółowe streszczenie legendy, którą Węgiełek opowiedział Izabeli Łęckiej i Stanisławowi Wokulskiemu. Dowiesz się, jaką rolę opowieść pełniła w utworze.

Fragment rozdziału VII w II tomie

Podczas wakacji w Zasławku Stanisław Wokulski w towarzystwie Izabeli Łęckiej spotyka się z niejakim Węgiełkiem. Ma on wyryć fragment wiersza Mickiewicza na kamieniu, na którym wiele lat temu prezesowa Zasławska zwykła siadywać ze stryjem Wokulskiego, w którym kochała się ze wzajemnością. Głaz znajduje się w ruinach zamku na szczycie góry. Cała trójka idzie tam. Izabelę intryguje brunatny kolor kamieni. Wokulski wyjaśnia, że głazy zawierają rudę żelaza. Węgielek oponuje. Nie ruda, ale krew zabarwiła kamienie. Opowiada legendę. Dawno, dawno temu, gdy dziadek Węgiełka był dzieckiem, w tym miejscu był strumień. Na dnie strumienia leżał duży kamień. Wśród ludzi mówiono, że zamyka on otwór, który prowadzi do podziemi, gdzie złożone są wielkie skarby. Między nimi, na szczerozłotym łóżku śpi przepiękna panna. Ktoś wbił jej szpilkę w głowę. Dopóki ta szpila tkwi w jej głowie, dopóty panna będzie spała. Nad tym, by nikt jej snu nie zakłócił czuwają potwory i straszydła...